
این تکنیک براساس این ایده که در بیماران چاقی با کمترین عارضه ممکن؛ اقدام به جراحی نماییم؛
در سال 2001 توسط دکتر محمد طالب پور در ایران؛ برای اولین بار در دنیا؛ بعد از گذرانیدن آزمایشات
بر روی مدل های حیوانی؛ بر روی انسان های داوطلب انجام شد.
مراکزی که دکتر طالب پور قبل از ارائه متد پلیکاسیون در کنگره های جهانی گذرانیده بود
نحوه پلیسه زدن در اولین مطالعه مدل انسانی بصورت پلیسه زدن بر روی صرفا قدام معده بود که در ده بیمار انجام شده به این روش اگر چه نتایج اولیه کاهش وزن بسیار مطلوب بود (حدود 35% اضافه وزن در سه ماه اول بعد از عمل کم می شد) ولی خیلی سریع حجم معده به حدی برگشت می نمود که موجب چاقی مجدد بیماران می شد.
در دومین مدل عمل پلیسه زدن؛ بعد از آزاد سازی خم بزرگ معده تا نزدیک “زاویه هیس” اقدام به چرخاندن معده به طور کامل دور خم کوچک معده شد. اگر چه با اینکار اشتهای بیمار به شدت کاهش یافت و عملا حجم معده به کمترین حد خود رسید ولی این تکنیک خیلی پر مخاطره بوده و بعلت خطر بالای بروز عوارض بعد از عمل خیلی سریع کنار گذاشته شد.
نهایتا بعد از حدود یک سال بررسی متد های مختلف؛ روشی که بصورت متداول از اواخر سال 2001 مورد استفاده قرار گرفت؛ بدین صورت بود که از 4 سانتیمتر مانده به اسفنگتر پیلور در معده تا نزدیکی “زاویه هیس” خم بزرگ معده را به کمک در ابتدا کوتر و گره زدن عروق مربوطه با نخ سیلک و بعدها به کمک لیگاشور و یا اولتراسیژن آزاد کرده و تمامی خم بزرگ را به کمک بخیه های متصل به هم در تمامی طول معده؛ به داخل فضای معده فرو برده و عملا معده را چین طولی سراسری می دهیم.
نتایج اولیه این روش موید پاسخ مناسب و طولانی مدت در کاهش وزن بیماران بود. حدود 60% اضافه وزن بیماران عمل شده طی مدت 6 ماه کاهش می یافت و این امر عملا تا مدت چند سال بعد از عمل نیز پا بر جا بود.
از آنجا که نتایج کاهش وزن بیماران در مقایسه با روش های دیگر نظیر باندینگ دور معده و یا بای پس معده برابری می کرد خیلی زود این روش مورد مقبولیت بیماران قرار گرفت؛ چرا که در مقایسه با روش های دیگر بسیار کم عارضه تر و محافظه کارانه تر بود.
پرهیز از هر گونه کاربرد جسم خارجی و همچنین اجتناب از بریدن معده و یا ایجاد نقیصه برای بیماران این روش را بعنوان راه کم دردسر در کاهش وزن برای بیماران معرفی کرد.
کم کم و در طی زمان نقاط ضعف عمل با اصلاحاتی که در تکنیک بکار می رفت پوشانده می شد. حفظ شریان گاسترواپیپلوئیک راست که عملا با حفظ مقادیر زیادی چربی در خم بزرگ معده همراه بود موجب می شد که بیماران بعد از لاغر شدن و حذف این توده چربی موجود در خم بزرگ معده؛ به همان میزان حجم داخل معده شان جا باز کند. لذا از سال 2003 آزاد سازی خم بزرگ معده بدون حفظ شریان مربوطه صورت می گرفت و کاملا مجاور معده و بدون حفظ هیچ میزانی از چربیهای ناحیه انجام می پذیرفت.
در سال 2006 متوجه امکان لیز خوردن فوندوس آزاد شده و در بین بخیه ها محصور شده بعد از عمل پلیسه شدیم. لذا برای جلوگیری از این امر اقدام به فیکس کردن فوندوس بصورت همزمان با زدن بخیه های اصلی برای چین دادن معده کردیم بدینصورت که در دو ردیف؛ بخیه های فوقانی معده؛ بر روی فوندوس متحرک داخل چین و همچنین نقاط اصلی لبه خم کوچک در قدام و خلف همزمان زده می شد و با اینکار امکان لیز خوردن فوندوس به بالا از بین بخیه ها منتفی شد.
اولین گزارش نتایج پلیکاسیون در کنگره جامعه جراحان ایران در سال 2003 داده شد که مورد تشویق و توصیه بر پی گیری دقیق نتایج ان توسط اساتید بزرگ جراحی چاقی در ایران نظیر استاد دوایی و استاد کلباسی شد.
در سال 2004 در کنگره چاقی سالیانه آمریکا در شهر سان دیگو برای اولین بار این تکنیک به اساتید بزرگ این رشته در آمریکا عرضه شد که پروفسور میشل گانیه ضمن تشویق اینجانب به ادامه کار بر این نکته تذکر دادند که این ایده به صورتی دیگر در حدود 30 سال قبل بر روی مدل حیوانی توسط یکی از محققین اجرا شده است که اطلاعات کاملی از نحوه کار و نتایج مدل حیوانی ایشان در دست نیست.
گزارش مکرر نتایج این تکنیک در کنفرانس های مختلف بین المللی طی سال های بعد؛ موجب علاقه مندی جراحان کشور های مختلف بویژه کشور های با دیدگاه اقتصادی بیشتر به این روش شد. به گونه ای که خوشبختانه در نقاط مختلفی از دنیا نظیر برزیل؛ ایتالیا؛ مصر؛ هندوستان و لبنان؛ این تکنیک با شیوع روز افزون اجرا شده و نتایج گزارش شده از مطالعات آن ها نیز مطابق با آمار ما در ایران می باشد.


