

تصور انجام جراحی پلیسه در فردی که هیچگونه آمادگی روحی و پذیرش شرایط رژیم و ورزش بعد از عمل را نداشته باشد؛ می تواند موید این پیش بینی باشد که تاثیر آن در این بیماران در دوران کوتاهی حدود 1 الی 2 سال و بصورت نسبی و محدود باشد. برگشت سریع چاقی در سال های بعد از عمل؛ نهایتا عدم مفید بودن پلیسه زدن و یا هر مدل عمل صرفا کوچک کننده معده؛ در گروه افراد با ضریب همکاری محدود را نشان می دهد.
طبق نظر مولف برای بیمارانی که ضریب همکاری متوسط دارند و انگیزه کافی در رعایت دقیق رزیم غذایی و ورزش بعد از عمل را ندارند؛ بای پس معده توصیه می شود. این تکنیک در مقایسه؛ وسیعتر (با بریدن معده و آناستوموز) و پر مخاطره تر (ریسک عوارض و مرگ و میر بالاتر) از روش پلیسه زدن می باشد. در واقع بیمار در ازای نداشتن انگیزه کافی و ضریب همکاری بالا؛ مجبور است عملی بزرگ تر و پر ریسک تر را برای لاغر شدن انتخاب نماید.
در گروهی که میزان همکاری فرد صفر بوده و یا اصلا حاضر به پذیرش محدودیت غذایی نیست و در واقع از خوردن؛ لذت می برد و آن را نمی خواهد از دست بدهد؛ عمل مناسب؛ روش های ایجاد سوء جذب وسیع؛ نظیر دئودنال سویچینگ و یا بای پس روده باریک مدیفیه شده می باشد.